EN 1871, JUANA DE VEGA, TRAS UNHA VIDA INTENSA E XA AO FINAL DOS SEUS DÍAS, DITA O SEU TESTAMENTO NA SÚA CASA DE SAN PEDRO DE NÓS. A SÚA GRAN PREOCUPACIÓN É DEIXAR EN MARCHA O SEU ÚLTIMO PROXECTO: UNHA GRANXA-ESCOLA PARA OS CAMPESIÑOS DA ZONA. ANTE A CURIOSIDADE DO NOTARIO POR ESTE INTERESE CASE OBSESIVO DE JUANA, ESTA INICIA O RELATO DUNHA DAS HISTORIAS DA SÚA VIDA. ANOS ATRÁS RECIBIRA UN ENCARGO MOI SINGULAR: EDUCAR Á RAÍÑA ISABEL II (ENTÓN UNHA NENA DE 11 ANOS) PARA FACER DELA UNHA RAÍÑA CONSTITUCIONAL, CARITATIVA E XUSTA. JUANA, FIRME CRENTE NO PODER DA EDUCACIÓN, ACEPTARÁ ESTE ENCARGO DE FORMAR Á QUE SE PASOU A CHAMAR “A ALUMNA DA LIBERDADE”. POUCO A POUCO, JUANA INTENTARÁ GAÑAR A CONFIANZA DA RAÍÑA-NENA, NO MEDIO DUN AMBIENTE DE CONSPIRACIÓNS PALACIANAS QUE DESEMBOCARÁN NO SEU INTENTO DE SECUESTRO. NO EPÍLOGO, JUANA REFLEXIONARÁ, XA AO FINAL DA SÚA VIDA, SOBRE AQUELA EXPERIENCIA QUE QUIZAIS NON LOGROU CAMBIAR O DESTINO DO REINO PERO SI O DA PROPIA JUANA, CUXA FE NA EDUCACIÓN NON FIXO SENÓN CRECER COS ANOS. SÓ QUE AGORA ENTENDE QUE FOI INXENUO CRER QUE ABONDABA CON EDUCAR AO MONARCA. É AO POBO, E AOS CAMPESIÑOS DE SAN PEDRO DE NÓS, AOS QUE QUERE AXUDAR, E DE AÍ O SEU PROXECTO DA GRANXA-ESCOLA.